2000 de mezun bir ressam olarak dünyaya düştüğümde yapmam gereken disiplinli bir şekilde çok çalışmam, özgün ve yenilikçi işler üretmemdi.
Tutulup yüzgeçleri kesildikten sonra denize tekrar atılan bir köpek balığı gibi bir şeydi, yaşadığım.
Sürekli son tarihler, sınavlar, başkalarının onayları, beğenileri ekseninde büyümüş biri olarak kafamdaki başkalarına ait sesleri, beklentileri susturmam, kendi kendimi onaylamam ve belirlenmiş zorunluluklar olmadan kendi iç disiplinimi kurmam az zaman almadı.
Yıllar içinde ders verdiğim genç öğrencilerimle yaptığımız sohbetler, ürettikleri işlerdeki güvensizliklerinde gözlemlediklerim, ne yazık ki benden sonraki kuşağın daha da zor koşullar altında kaldığını farketmemi sağladı.
Hayatıma kızım Serin girdiğinde ise artık yeterince endişeliydim. Karşımda yaratıcılığın doruk noktasında bir küçük insan vardı. Ve benim sadece onun kendi olabilmesine, kendiyle barışık olabilmesine olanak vermem gerekiyordu. Peki ben bu "sadece"yi nasıl yapacaktım?
En iyi bildiğim yerden başladım.
En iyi bildiğim yerden başladım.
Böyle başladı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder