Hayatın ana renkleri...

Çocuklar atölyede çalışırken;

yaptıkları işleri sadece kendilerinin beğenmelerinin yeterli olduğunu: onaylanmak zorunda olmadıklarını,

kimsenin kimseye benzemediğini, haliyle yaptıklarının da benzemeyeceğini: kıyaslamamayı ve orjinalliğin gücünü,

başladıkları işi sürdürebileceklerini, yaptıklarının üzerinde tekrar ve tekrar  çalışabileceklerini: pratik ve düzenli çalışmayla ilerlenildiğini keşfediyorlar. 

Ve bence bu keşifler onların hayatlarının ana renkleri... 

Çizemediğini düşündüğünden çizmeyen bir çocuğun; ben yine seni çizmek istiyorum! Karşımda durur musun? demesi, 

hızla kalkıp  dosyasından eski bir işini bulup bir parça daha ekleyen küçük kızın heyecanı, 

yaptığı heykele başlamak için değişik malzemelerden konstrüksüyon kurarken, meraklanan arkadaşlarına yapacağı işi bir çizimle anlatan çocuk

ve aralarına yeni katılan arkadaşlarına; Seninkinin benimkine benzemesine gerek yok, 

Sen ve ben benzemiyoruz, resminde benzememeli, istediğin gibi yap! diye öğütlerken çalışmalarına  davam eden grup da geçen sene benim Çizgi Çocuk ile  hayatıma giren yeni keyifler, yeni renkler...

Cumartesilerini iple çektiren tüm çocuklarımıza (ayrı ayrı) ve çalışmalarımızı keyifle hep bir adım daha ileriye taşıyan ortağım Zeynep'e teşekkürler. 

Gönlünüzce bir yıl olsun!